- إنضم
- 5 يونيو 2007
- المشاركات
- 7,585
- مستوى التفاعل
- 372
- النقاط
- 0
الحكايه بدأت معايا من فترة صغيره
نسيت الباص بتاع المنتدى وباص الاميل وكنت هتجنن قعدت اسبوع بلف حوالين نفسى
ادخل المنتدى اتفرج وبتحسر انى مشعارفه ادخل بعضويتى اشارك الكل فى الكريسماس والعيد هيقرب
فكرت اعمل عضويه جديده بس قلت صعب قررت ادخل من عضويه اختى عشان اقول حد يساعدنى
بس اختى مكنش مكتمل عندها عدد المشاركات روحتلها طلبت منها تزود مشاركتها وبالفعل ودخلت و بمجرد ما طلبت مساعده الزعيم وقف جنبى وساعدنى ارجع عضويتى ....... وكانت فرحتى ملهاش مثيل كنت حاسه انى فى الشارع ورجعت بيتى
هكذا احنا
لما نقع فى الخطيه او نبعد شويه عن ربنا بنحس اننا زى التاييهين الضايعين وبنلف حوالين نفسنا
نحاول نرجع لربنا ومبنعرفش بتتقفل قدامنا الطرق بس الا مصمم انه يغلب الخطيه بيفضل يعافر عشان بس يلمس طرف لبس يسوع وساعتها ربنا هيلتف ويمسك بايده فى ثوانى زى ما الزعيم ساعدنى
السنه بدأت فرصتنا نرجع لربنا ونقوله غير قلبنا واتولد فيه عشان نحس بطعم الراحه الا اتحرمنا منها فى البعد عنه
والا المشاكل والازمات الاخيره اثرت فينا وقتها الترنيمه بتقول اوعى تأجل مين هيجيبلك عمرك تانى اوعى تأجل مين راح يضمن عمره ثوانى دلوقتى عندك فرصه يمكن اخر فرصه الباب مفتوح قدامك متاجلش لبكرة
احنا فى وقت وفى زمن جايز ننام منصحاش وجايز نخرج منرجعش وجايز نسهر فى الكنيسه تولع فينا وجايز وجايز وجايز
طبعا هتقولوا ايه التفويل علينا دة ( بس دى الحقيقه )
فرصتنا نتمسك بيه ونتغير بيه ونحيا بيه عشان نضمن ابديتنا معاه لما نساعده يتولد فينا ونتطهر بيه
فرصه نحس براحه نفسيه واننا متدفيين فى بيتنا ( كنيستنا ) وفى حضنه ( انجيله )
طبعا
الموضوع بدايته سيحت لنفسى بس قارنت بين اد ايييييه كنت هموت وارجع للمنتدى وعلاقتى مع ربنا الا اكيد احن من زعيمنا وبرضه ولا بنهتم بيه ولا بنكلمه ولا بنطلب راحتنا معاه كنت بعاااافر عشان ادخل المنتدى ومكنتش بعافر عشان اقوى علاقتى معاه وكنت بكسل فى مرواح الكنيسه والاعتراف :love34:
فرصتنا دلوقتى
نبيض حياتنا ونلمعها وننقيها ونحلوها عشان ساعه ميلاده نستقبله فى قلبنا وهو زى الفل عشان مش بس راحتنا النفسيه على الارض لا وكمان عشان حياتنا الابديه =)
صلولى بقى كوتير :love45:
بقلمى المتواضع
التعديل الأخير:
